Vanuit het perspectief van de kijker zijn de Olympische Spelen in de eerste plaats de symbolische strijd tussen landen. De nationale vlag is het belangrijkste symbolische kader voor het kijken naar de Spelen.

Ten tijde van de eerste moderne Olympische Spelen aan het einde van de 19e eeuw werd het wereldtoneel gedomineerd door het Westerse imperialisme. Het imperialistische karakter van Europa en de Olympische beweging verloor al terrein in het Interbellum. De economische depressie van de jaren 1930 en het verwoestend effect van de Wereldoorlogen deden afbreuk aan geloofwaardigheid van de Europese superioriteitsclaim.

Sportevenementen bieden de gelegenheid om culturele betekenissen van sekse en gender te bevestigen, maar ook om ze te herformuleren. De Olympische Spelen ontwikkelden zich tot een platform waarop de verhouding tussen de seksen kon worden zichtbaar gemaakt en zich publiek kon vernieuwen.

Voor De Coubertin was sport een manier om de nationale solidariteit tussen de klassen te bevorderen, zonder daarbij afbreuk te doen aan de positie van de hogere klassen.

Toen het aantal invalide soldaten en burgers sterk toenam door de Tweede Wereldoorlog, organiseerde de Britse arts Ludwig Guttman in het ziekenhuis van Stoke Mandeville in Engeland in 1944 de eerste Stoke Mandeville Games. Dit werd een directe voorloper van wat nu de Paralympische Spelen heet.